11.7. SYLWETKI NIEŻYJĄCYCH PROFESORÓW
WYDZIAŁU ELEKTRYCZNEGO

Na 60-lecie Wydziału w 1981 r. lista jego profesorów objęła ponad 60 osób. Każda z nich ma określony udział i zasługi w rozwoju Wydziału Elektrycznego PW.
Przedstawiono sylwetki (notki biograficzne) profesorów zmarłych, a ponadto jedynie tych, którzy uzyskali ten tytuł na Politechnice Warszawskiej. Uczyniono jednak parę wyjątków w stosunku do tych osób, które tytuł profesora uzyskały w innych ośrodkach naukowych, lecz swoją pracą były silnie związane z Wydziałem.
Bliższe informacje dotyczące zmarłych profesorów można znaleźć w innych publikacjach, m. in. w artykułach jubileuszowych, wspomnieniach pośmiertnych, księgach pamiątkowych i słownikach biograficznych, a także w zbiorach Pracowni. Historycznej przy Bibliotece Głównej oraz w Archiwum Politechniki Warszawskiej.
Oznaczenie skrótów:
E - Wydział Elektryczny
En - Wydział Elektroniki
SEP - Stowarzyszenie Elektryków Polskich
TNW - Towarzystwo Naukowe Warszawskie
ANT - Akademia Nauk Technicznych (od 1939 PANT — Polska Akademia Nauk Technicznych)
PAN - Polska Akademia Nauk
WTP - Warszawskie Towarzystwo Politechniczne
PTETiS - Polskie Towarzystwo Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej
PA-U - Polska Akademia Umiejętności
1E1 - Instytut Elektrotechniki

Tadeusz Czaplicki

Studiował na Politechnice w Karlsruhe oraz w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu, gdzie uzyskał dyplom inżyniera (1912) i był kierownikiem laboratorium miernictwa i wykładowcą sieci i urządzeń elektrycznych. Po powrocie do Polski został radcą Urzędu Patentowego i wykładowcą Państwowej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Wawelberga i Rotwanda. Wicedyrektor Elektrowni Warszawskiej, kierownik biura budowy Elektrowni Żerań i powojennej odbudowy Elektrowni Powiśle. Długoletni redaktor naczelny „Przeglądu Elektrotechnicznego" (1946-1958) i autor licznych artykułów na jego łamach. Autor pierwszej mapy sieci elektrycznych wysokiego napięcia w Polsce (1931). Współautor wielu polskich norm i słownictwa elektrotechnicznego oraz rozdziału o naukach elektrycznych w monografii pt. „Dziesięć lat rozwoju nauki w Polsce Ludowej" (1956). Członek Polskiego Towarzystwa Fizycznego. Zasłużony działacz SEP, współzałożyciel i przewodniczący Polskiego Komitetu Oświetleniowego SEP (1931-1932 i 1948-1952), członek Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego SEP, zastępca przewodniczącego Centralnej Komisji Słownictwa Elektrotechnicznego SEP, współorganizator ścisłej współpracy elektryków polskich i czechosłowackich, przewodniczący wspólnego zjazdu SEP i ESC w Politechnice Warszawskiej (1933), członek Zarządu Głównego, prezes (1932-1933) i członek honorowy (1939) SEP.

Kazimierz Drewnowski

Studia politechniczne odbył we Lwowie (1903), Zurychu (1905) i Darmstadcie (1914), 1907-1914 wykładowca Politechniki Lwowskiej, 1914-1922 służył w WP m. in. jako organizator i szef służby łączności oraz komendant Głównej Szkoły Artylerii i Inżynierii w Warszawie, w stopniu pułkownika. Od 1916 w PW jako zastępca profesora był współzałożycielem Wydziału Elektrycznego, w 1923 twórcą i kierownikiem Zakładu Miernictwa Elektrycznego i Wysokich Napięć, 1930-1934 współtwórcą nowego gmachu elektrycznego PW, 1939-1942 działał w konspiracji, m. in. do­pomagając pracownikom naukowym i współorganizując tajne nauczanie politechniczne w Warszawie. 1942 zastępca dyrektora Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej, 1942-1945 więziony na Pawiaku, Majdanku i w Dachau. 1945-1947 kierownik polskiego Ośrodka Studiów Wyższych w Brukseli. 1924-1929 sekretarz generalny, 1930-1939 przewodniczący Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego, wiceprezes Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej (CEI) i przewodniczący jej Komitetu Symboli Graficznych oraz członek Komitetu Wykonawczego. Członek Polskiego Komitetu Wielkich Sieci Elektrycznych, członek założyciel i od 1927 wiceprezes Międzynarodowej Konferencji Wielkich Sieci Elektrycznych (CIGRE), 1917-1923 i 1947-1952 przewodniczący Centralnej Komisji Słownictwa Elektrycznego SEP i redaktor Polskiego Słownika Elektrycznego, 1949-1952 członek i przewodniczący Komisji Elektrycznej Wydziału Nauk Technicznych TNW. Doradca i rzeczoznawca. Taternik, członek Klubu Wysokogórskiego. Opracował m. in. „Pomiary elektryczne" (1914, 1950) i „Materiały i układy izolacyjne wysokiego napięcia" (1927). W 1959 (pośmiertnie) otrzymał godność członka honorowego SEP. W 1961 imię K. Drewnowskiego nadano audytorium w gmachu elektryki PW. W 1981 r. w stulecie urodzin profesora, SEP postanowiło organizować doroczne konkursy jego imienia na najlepsze prace naukowe z dziedziny elektryki.

Zygmunt Figurzyński

Ukończył Politechnikę Warszawską (1933), po czym był pracownikiem Biura Elektryfikacji Warszawskiego Węzła Kolejowego, po wojnie kierownikiem Działu Elektrotrakcji w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych (DOKP) w Warszawie, kierownikiem Działu Technicznego w Biurze Elektryfikacji Kolei i pracowni w Instytucie Naukowo-Badawczym Kolejnictwa, przewodniczącym komisji studiów w Międzynarodowym Związku Kolejowym (UIC). Członek Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. Długoletni działacz SEP, członek Centralnego Kolegium Sekcji Trakcji Elektrycznej SEP, doradca i konsultant wielu instytucji. Na Politechnice Warszawskiej był kierownikiem Zakładu Trakcji i Urządzeń Elektrycznych, prowadził też wykłady w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Warszawie. Zasłużony dla rozwoju trakcji elektrycznej, jeden z pionierów elektryfikacji kolei w Polsce. Autor książek: „Przekształtniki" (dzieło 2-tomowe, 1951, 1953) i „Sieci trakcyjne" (1954), współautor monografii pt. „Prostowniki w energoelektryce" (1964).

Ukończył Instytut Elektrotechniczny w Nancy (1914), (wówczas pod nazwiskiem Bolesław Lewandowski). 1919-1935 wykładowca miernictwa elektrycznego w Szkole Wawelberga, 1919-1939 kierownik działu i laboratorium licznikowego ze stacją legalizacyjną w Elektrowni Warszawskiej, 1930 organizator pierwszej w Polsce produkcji liczników elektrycznych w Fabryce Aparatów Elektrycznych K. Szpotańskiego, autor wielu prac i patentów z zakresu miernictwa elektrycznego,. 1919 współzałożyciel i. działacz SEP, m, in. przewodniczący Komisji Przyrządów Pomiarowych. Członek Plenum Centralnej Komisji Normalizacji Elektrotechnicznej SEP (1933), członek Centralnej Komisji Słownictwa Elektrycznego, członek za­rządu Biura Znaku Przepisowego SEP, członek Zarządu Głównego SEP (1934), członek Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego, członek Komisji Elektrycznej przy Głównym Urzędzie Miar, 1933-1950 inicjator i referent ogólnokrajowych konferencji licznikowych i miernictwa elektrycznego. Był rzeczoznawcą Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie w zakresie elektrycznych przyrządów pomiarowych, w tym: watomierzy i liczników. Zajmował się ustawodawstwem licznikowym. Współpracownik Instytuty Elektrotechniki, gdzie zorganizował Zakład Miernictwa Elektrycznego, którym następnie kierował. Prowadził prace nad historią elektrotechniki i przemysłu elektrotechnicznego. Współautor „Podręcznika inżyniera elektryka" (1947) oraz pracy pt. „Elektryczne przyrządy pomiarowe w produkcji, laboratorium i dydaktyce" (1952). Członek komisji PAN, która wydała księgę pamiątkową pt. „Prace Włodzimierza Krukowskiego" (1956). Współautor referatu Podsekcji Elektrotechniki na I Kongresie Nauki Polskiej (1951) w Warszawie.

Tadeusz Kahl

Absolwent Wydziału Elektrycznego PW (1930), przed wojną pracownik budownictwa wojskowego, inspekcji elektrycznej i elektrowni warszaw­skiej, w latach okupacji hitlerowskiej uczestnik ruchu oporu i powstania warszawskiego, współautor prac konspiracyjnych SEP nad planem elektryfikacji Polski, po wojnie pracownik Warszawskiej Dyrekcji Odbudowy. Długoletni wykładowca PW i kierownik Katedry Sieci i Układów Elektroenergetycznych, wybitny specjalista, rzeczoznawca, ekspert i doradca w dziedzinie sieci i urządzeń elektrycznych, współautor i kierownik prac studialnych nad rozwiązaniem układów, normalizacją i niezawodnością przemysłowych i miejskich sieci elektrycznych, m. in. koncepcji warszawskiego węzła energetycznego oraz miejskiej sieci rozdzielczej Warszawy. Kierownik Studium Podyplomowego Automatyki Urządzeń Energetycznych WE PW. Promotor prac doktorskich. Członek wielu rad naukowych różnych instytucji, przewodniczący Techniczno-Ekonomicznej Rady Naukowej przy Prezydium Stołecznej Rady Narodowej. Autor i współautor licznych publikacji, książek, podręczników m. in. trzech wydań podręcznika akademickiego pt. „Sieci elektroenergetyczne" oraz referatów i koreferatów na konferencje naukowo-techniczne. Zasłużony działacz SEP (o ponad 50-letnim stażu), członek honorowy tego Stowarzyszenia i jego były prezes, długoletni członek Sekcji Instalacji i Urzą­dzeń Elektrycznych SEP, przewodniczący Centralnej Komisji Przepisów Elektrycznych SEP, przewodniczący Komisji Historycznej SEP w pierwszym okresie jej prac nad wydaniem 5-tomowej monografii pt. „Historia elektryki polskiej". Wieloletni członek Rady Czasopism SEP oraz Rady Programowej „Przeglądu Elektrotechnicznego", przewodniczący Komisji Kwalifikacyjnej i członek Głównej Rady Izby Rzeczoznawców SEP. Wniósł duży wkład pracy w wychowanie młodej kadry elektryków i przyczynił się do postępu technicznego w projektowaniu i budowie sieci i urządzeń elektrycznych.

Henryk Stanisław Kozłowski

Ukończył PW w 1929, przed wojną konstruktor w fabrykach maszyn elektrycznych Polskich Zakładów Elektrycznych „Brown-Boveri" i „Skoda" w Warszawie, 1937 założyciel i kierownik własnej wytwórni maszyn elektrycznych w Warszawie. Po wojnie pracownik naukowy WE PW i kie­rownik Zakładu Konstrukcji Maszyn Elektrycznych PW, specjalista w dziedzinie maszyn elektrycznych, wynalazca, autor nowych opatentowanych konstrukcji maszyn elektrycznych, a zwłaszcza silników asynchronicznych z kwadratowymi blachami stojana (patent polski nr 31221 i amerykański nr 2096111), autor wielu publikacji i skryptu akademickiego pt. „Budowa maszyn indukcyjnych" (1956), współautor książki pt. „Silniki indukcyjne. Projektowanie, konstruowanie, wytwarzanie" (1961). Członek korespondent TNW (1949-1952), członek Komisji Maszyn Elektrycznych SEP i Komisji Małej Energetyki SEP. Esperantysta, współautor esperanc­kiego wydania „Międzynarodowego słownika terminologii elektrycznej" (Internacia elektroteknika vortaro 1963-1965). Współautor rozdziału o WE PW w księdze pt. „Dziesięciolecie Politechniki Warszawskiej w Polsce Ludowej".

Stanisław Kuhn

Ukończył Politechnikę Warszawską (1926), gdzie był asystentem, wy­kładowcą i profesorem do emerytury w 1973 r. Pracował w Polskiej Akcyjnej Spółce Telefonicznej (PAST) i był kierownikiem działu studiów w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych w Warszawie. W latach 1929-1930 był współtwórcą automatyzacji telefonów w Warszawie, Łodzi i innych miastach Polski. W czasie II wojny świa­towej - jako pracownik naukowo-badawczy Admiralicji Brytyjskiej - był współtwórcą radaru morskiego. W Polsce Ludowej był profesorem i prorektorem Politechniki Warszawskiej, kierownikiem Katedry Telekomutacji, ostatnio pracownikiem Instytutu Teleelektroniki. Członek Prezydium i sekretarz naukowy Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, członek Komisji Głównej Elektroniki i Telekomunikacji w Komitecie Nauki i Techniki, wiceprzewodniczący Rady Naukowo-Technicznej przy Ministerstwie Łączności, członek Rady Techniczno-Ekonomicznej przy Ministerstwie Komunikacji, wiceprzewodniczący Rady Naukowej przy Instytucie Łączności, przewodniczący Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Łączności, członek Techniczno-Ekonomicznej Rady Naukowej przy Prezydium Stołecznej Rady Narodowej w Warszawie. Uczestnik międzynarodowych prac w dziedzinie telekomunikacji, m. in. wiceprzewodniczący Komisji Studiów sieci półautomatycznych i automatycznych Międzynarodowego Komitetu Doradczego Telefonicznego i Telegraficznego (CCITT). Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, zarządu Naczelnej Organizacji Inżynierów, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. Autor wielu prac na temat zagadnień ruchu telefonicznego, telefonii automatycznej i techniki łączenia (telekomunikacji). Specjalista w dziedzinie telefonii automatycznej miejscowej, międzymiastowej i międzynarodowej. Członek Rady Teletechnicznej przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów.

Prezes Stowarzyszenia Teletechników Polskich (1934-1937). Długoletni działacz, przewodniczący Komisji Patentowej (1937-1938) i Komisji Teletechnicznej (1948-1951) SEP, członek Zarządu Głównego i od 1969 r. członek honorowy SEP. Członek Głównej Rady Izby Rzeczoznawców SEP i wieloletni przewodniczący Komisji Kwalifikacyjnej tej izby, długoletni przewodniczący rad programowych czasopism „Przegląd Telekomunikacyjny" i „Wiadomości Telekomunikacyjne", przewodniczący Komisji ds. Rzeczoznawstwa Technicznego NOT. Wpisany do księgi honorowej: Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej.

Jerzy Lando

Po ukończeniu Politechniki Warszawskiej (1929) pracował do 1939 w centrali Zakładów Elektromechanicznych Rohn-Zieliński w Warszawie (do 1933 Polskie Zakłady Elektryczne „Brown-Boveri"), m. in. jako kierownik grupy silników i projektant elektrycznych układów napędowych. W latach 1941-1945 więziony w hitlerowskich obozach koncentracyjnych: Schirneck, Natzweiler i Dachau. Po wyzwoleniu pracował w przemyśle elektrotechnicznym, m. in. jako pełnomocnik przewodniczącego Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów ds. Elektryfikacji Przemysłu Węglowego. W 1948 r. rozpoczął pracę w Instytucie Elektrotechniki w Warszawie, w 1950 roku został zastępcą dyrektora ds. naukowych, a w 1957 dyrektorem tego instytutu, gdzie przyczynił się do rozwinięcia zespołowych prac badawczych dla potrzeb przemysłu i utworzenia dużego zespołu zakładów badawczych i laboratoriów w Warszawie i oddziałach w Gdańsku, Łodzi i Wrocławiu. W Politechnice Warszawskiej w 1951 r. zorganizował pierwszą w kraju Katedrę Napędów Elektrycznych, której w 1952 r. został kierownikiem i w 1955 mianowany profesorem. Był delegatem Polski do Sekcji Przemysłu Elektrotechnicznego w Stałej Komisji Przemysłu Maszynowego RWPG, gdzie zainicjował unifikację zautomatyzowanych napędów elektrycznych. Był prezesem (1951-1952) i członkiem Zarządu Głównego SEP (1952-1957), redaktorem naczelnym „Prac Instytutu Elektrotechniki". Współautor referatu Podsekcji Elektrotechniki na I Konkursie Nauki Polskiej (1951) w Warszawie. Wspólnie z S. Bielawskim wydał książkę pt. „Zasady napędu elektrycznego i automatyki napędowej" (1954, 1955). Po jego śmierci wmurowano tablicę pamiątkową w gmachu głównym Instytutu Elektrotechniki w Warszawie-Międzylesiu.

 Witold Majewski

Nauczyciel szkól średnich, asystent Instytutu Radiotechnicznego, pracownik Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie. Kierownik Studenckiej Pracowni Fizycznej Zakładu Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego (1926-1939). Kierownik Katedry Fizyki Elektronowej na Wydziale Łączności PW i w Katedrze Fizyki PW. Działacz Polskiego Towarzystwa Fizycznego. Członek SEP. Członek Komitetu Honorowego obchodów jubileuszu 25-lecia Wydziału Elektroniki PW (1976). Autor wielu prac naukowych i publikacji z dziedziny fizyki elektronowej, zwłaszcza emisji i fotoemisji elektronów, w różnych czasopismach, np. „Przegląd Elektrotechniczny", „Przegląd Radiotechniczny", ,Roczniki ANT", „Acta Physica Polona". Na IX Zjeździe Fizyków Polskich w Wilnie (1938) miał referat pt. „Przyczynek do matematycznej teorii drgań elektrycznych w układzie z równomiernie rozłożonymi stałymi".

  Bolesław Mayzel

Ukończył Wydział Inżynierii Lądowej PW (1923), inż. dróg i mostów. Przed wojną pracował w Wydziale Mostów w Ministerstwie Robót Publicznych, potem w biurze konstrukcyjnym prof. Stefana Bryły i od 1934 jako starszy asystent w Katedrze Statyki i Konstrukcji Budowlanych na Wydziale Architektury PW. Współdziałał z prof. S. Bryłą również podczas okupacji hitlerowskiej w Zakładzie Badawczym Budownictwa PW. 1945-1949 adiunkt na Wydziale Architektury PW. Specjalista w dziedzinie konstrukcji budowlanych, m. in. słupów stalowych, strunobetonowych. Długoletni pracownik naukowy Instytutu Techniki Budowlanej i członek Rady Naukowej ITB. Autor wielu artykułów w czasopismach (m. in. w „Przeglądzie Elektrotechnicznym", „Inżynierii i Budownictwie")., współautor książek, np. „Statyka budowli" (1955) - wznowienie monografii prof. S. Bryły, „Konstrukcje wsporcze linii napowietrznych" (1951, 1962), „Nowe metody wyznaczania naciągów i zwisów napowietrznych linii elektroenergetycznych" (1966), „Napowietrzne linie elektroenergetyczne wysokiego napięcia" (1973). Przewodniczący komisji PAN, która w 1959 roku wydała „Monografię działalności naukowej Stefana Bryły".

Adolf Jan Morawski

Po ukończeniu Politechniki Warszawskiej (1922) pracował w Elektrowni Okręgowej Zagłębia Krakowskiego w Sierszy Wodnej, gdzie zdobył duże doświadczenie zawodowe. Opracował pierwszą w Polsce obszerną książkę pt. „Sieci elektryczne i współpraca elektrowni" (1936), a przysługujące mu z tego tytułu honorarium przekazał na rzecz SEP. Był przewodniczącym Komisji Gospodarki Elektrycznej w Polskim Komitecie Energetycznym, stałym delegatem Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego do Komitetu Studiów Wyłączników Olejowych przy Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej (CEI). Działał w wielu komisjach fachowych SEP. Był kierownikiem technicznym Fabryki Aparatów Elektrycznych „K. Szpotański i Ska", rzeczoznawcą Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie w zakresie aparatów i urządzeń elektroenergetycznych. Zginął w zawierusze II wojny światowej, na terenach ZSRR.

  Paweł Jan Nowacki

Ukończył Politechnikę Lwowską (1930). Przed wojną pracował w przemyśle elektrotechnicznym, podczas II wojny światowej w Departamencie Radiowym Królewskiego Instytutu Lotnictwa w Anglii. Po wojnie pracował w Centralnym Zarządzie Energetyki, później przeszedł całkowicie do prac naukowych i dydaktycznych w politechnikach: Wrocławskiej, Łódzkiej i Warszawskiej. Specjalista w dziedzinie energetyki klasycznej i jądrowej, bezpośredniego przetwarzania energii cieplnej w elektryczną, elektrotechniki teoretycznej, automatyki i miernictwa elektrycznego. Działał w licznych organizacjach i instytucjach krajowych i międzynarodowych, m. in. jako dyrektor naczelny Instytutu Badań Jądrowych (1958-1969), kierownik Zakładu Elektrotechniki PAN, przewodniczący Komitetu Automatyki i Cybernetyki Technicznej PAN, delegat Polski do rady zarządzających w Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (IAEA), członek rady wykonawczej Światowej Konferencji Energetycznej (WEC), współzałożyciel, wiceprezes (1963) i prezes (1966-1969) Międzynarodowej Federacji Automatyki (IFAC), członek stały Międzynarodowej Konferencji Wielkich Sieci Elektrycznych (CIGRE). Członek Prezydium Państwowej Rady ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej, członek Prezydium PAN (1960-1971), kierownik Stacji Naukowej PAN w Paryżu, członek wielu rad naukowych. Prodziekan WE PW, organizator i opiekun Studium Podyplomowego Energetyki Jądrowej przy PW. Laureat nagrody Państwowej I

Jan Obrąbalski

Po ukończeniu Instytutu Technologicznego w Petersburgu (1904) i Politechniki w Charlottenburgu (1907) pracował jako inżynier elekromechanik w przemyśle górnośląskim. Po odzyskaniu niepodległości Polski był organizatorem i dyrektorem Stowarzyszenia DWO Kotłów w Katowicach, gdzie zainicjował i rozwinął wiele nowych prac w dziedzinie kontroli i badań technicznych urządzeń energetycznych w górnictwie i przemyśle. Opracował i opublikował wiele artykułów i książek, zwłaszcza pionierskich prac z dziedziny napędu elektrycznego maszyn górniczych i hutniczych oraz gospodarki energetycznej. Był doradcą i konsultantem wielu instytucji i zakładów przemysłowych. Działał w licznych organizacjach fachowych, m. in. w Komisji Gospodarki Elektrycznej Polskiego Komitetu Energetycznego i Państwowej Rady Elektrycznej, a także w międzynarodowych organizacjach energetycznych. W czasie okupacji hitlerowskiej kierował zespołem elektryków, który opracował w konspiracji plan powojennej elektryfikacji Polski z granicami na Orze i Nysie, na którym oparto powojenny plan 3-letni w tej dziedzinie. Po wojnie był profesorem Politechniki Śląskiej w Gliwicach, gdzie na 100-lecie jego urodzin wmurowano tablicę pamiątkową. W okresie międzywojennym był przewodniczącym Koła Energetyków przy Polskim Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników w Katowicach. Po wojnie był członkiem Prezydium Komitetu Elektryfikacji Polski PAN. Zasłużony działacz SEP, przewodniczący Zarządu Centralnej Komisji Normalizacji Elektro-technicznej SEP, prezes Oddziału Zagłębia Węglowego SEP (1938-1939). prezes SEP (1934-1935), pośmiertnie (1959) otrzymał godność członka honorowego SEP. Od 1924 roku prowadził wykłady z dziedziny elektrotechniki i napędu elektrycznego maszyn górniczych i hutniczych w Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1928 r. otrzymał stopień docenta, a w 1932 r. zrezygnował z proponowanego mu objęcia kierownictwa Katedry Urządzeń Elektrycznych i tytułu profesora zwyczajnego.

Tadeusz Oleszyński

Ukończył Wydział Elektryczny PW (1935), po czym był pracownikiem biura konstrukcyjnego i organizatorem laboratorium fotometrycznego w fabryce sprzętu oświetleniowego Antoniego Marciniaka w Warszawie. Długoletni kierownik Zakładu Techniki Świetlnej Instytutu Elektrotechniki. Specjalista i pionier techniki świetlnej. Organizator i kierownik pierwszej w Polsce Katedry Techniki Świetlnej w Politechnice Warszawskiej. Autor podstawowych dzieł, podręczników i licznych publikacji z dziedziny techniki świetlnej. Sekretarz, a następnie długoletni przewodniczący - ostatnio przewodniczący honorowy - Polskiego Komitetu Oświetleniowego SEP, wiceprzewodniczący Międzynarodowej Komisji Oświetleniowej (CIE), przewodniczący Sekcji Techniki Świetlnej, później Sekcji Przemian Elektroradiacyjnych w Komitecie Elektrotechniki PAN. Zastępca przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Elektrotechniki, członek Komisji Oświetlenia Elektrycznego PKN. Komisji Głównej Elektrotechniki przy Komitecie Nauki i Techniki, członek PTETiS, wieloletni przewodniczący rady programowej czasopisma „Wiadomości Elektrotechnicznych, członek kilku komisji Zarządu Głównego SEP, m. in. Centralnej Komisji Odznaczeń i Nagród oraz Rady Czasopism SEP, rzeczoznawca i kierownik działu techniki świetlnej w Izbie Rzeczoznawców SEP.

Cezary Anatol Pawłowski

Ukończył Wydział Fizyczno-Matematyczny Uniwersytetu w Odessie (1916), doktorat uzyskał w Uniwersytecie Warszawskim, odbył studia specjalistyczne w zakresie fizyki w Instytucie Radowym w Paryżu, gdzie był m. in. współpracownikiem Marii Skłodowskiej-Curie. Po powrocie do kraju był starszym asystentem, adiunktem i docentem fizyki doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie ponadto prowadził wykłady z promieniotwórczości. Po wyzwoleniu kraju w 1945 r. zorganizował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej pierwsze w Polsce specjalistyczne studia elektromedyczne, prowadzone początkowo w Sekcji Elektrotechniki Medycznej Radiologii, gdzie pod jego kierunkiem prowadzono prace dotyczące m. in. zastosowań promieniowań jądrowych do. badania własności i procesów zachodzących w ciałach stałych, jak również rozwijania metod dozymetrycznych w technice jądrowej i elektromedycznej. Oprócz tego był założycielem i pierwszym kierownikiem Pracowni Fizycznej w Instytucie Onkologii oraz prorektorem i rektorem Akademii Stomatologicznej w Warszawie. Był wybitnym fizykiem-nukleonikiem, specjalistą techniki jądrowej, elektromedycznej• i medycyny nuklearnej, autorem wielu publikacji, promotorem prac doktorskich. Działał w Polskim Towarzystwie Fizycznym. Był członkiem Komitetu ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej, Komitetu Fizyki Medycznej oraz Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, gdzie przewodniczył Sekcji Elektroniki Medycznej i Techniki Radiacyjnej. W 1948 r. został przewodniczącym Komisji Urządzeń Elektromedycznych SEP. Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Fizyki Medycznej. Otrzymał odznakę Zasłużonego dla PW (1978).

  Roman Podoski

Ukończył Politechnikę w Zurychu (1896), następnie budował sieci tramwajowe w kilku miastach Europy, po czym był kierownikiem ruchu i sieci tramwajów w Warszawie. W 1923 r. zainicjował i kierował pracami nad planem elektryfikacji kolei w Polsce, zapoczątkowanymi elektryfikacją węz1a warszawskiego i przyczynił się walnie do uruchomienia w 1936 r. pierwszych zelektryfikowanych linii kolejowych w obrębie Warszawy, a następnie również w innych rejonach kraju. W. 1923 r. prowadził wykłady o kolejach elektrycznych na kursach dla inżynierów zorganizowanych przez Warszawskie Towarzystwo Politechniczne. Ekspert, rzeczoznawca i doradca w zakresie zagadnień trakcji elektrycznej. Współautor prac krajowych i międzynarodowych w tym zakresie. Autor wielu publikacji, przepisów i norm, m. in.. książek: „Tramwaje i koleje elektryczne" (1922) i „Trakcja elektryczna" (1951). Członek TNW (1950). Wybitny specjalista i pionier trakcji elektrycznej w Polsce. Na jego cześć pośmiertnie SEP ufundowało medal pamiątkowy, a na budynku dworca kolejowego Warszawa-Sródmieście umieszczono tablicę z jego podobizną, zaś imię jego otrzymała Szkoła Zawodowa w Oleśnicy. W 1939 r. otrzymał godność członka honorowego SEP.

Witold Pogorzelski




Studia w zakresie nauk ścisłych odbył na uniwersytecie w Nancy i Paryżu. Matematyk, specjalista w dziedzinie równań całkowych i różniczkowych cząstkowych. Autor ok. 100 prac naukowych oraz 11 podręczników akademickich, w tym: „Równania całkowe i ich zastosowania" (3-tomowe, 1953-1960), „Analiza matematyczna" (4-tomowe, 1956-1964) i „Geometria analityczna" (wyd. 5 - 1959). W pracach swych wiele miejsca poświęcał przykładom zastosowań matematyki w elektrotechnice, np. „O teorii przewodnictwa elektrycznego i cieplnego metali i dielektryków" (1922), „O układach wielkości elektromagnetycznych" (1937). Po wyzwoleniu zorganizował i postawił na wysokim poziomie katedry matematyki na Politechnice Łódzkiej, Warszawskiej i w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. W instytucie Matematycznym. PAN stworzył i prowadził Dział Równań Całkowych. Był członkiem ANT i TNW, Komitetu Matematycznego przy Radzie Nauk Ścisłych i Stosowanych (1936-1939), współorganizatorem i współredaktorem słownika matematycznego ANT, współzałożycielem, członkiem Zarządu Głównego i sekretarzem Polskiego Towarzystwa Fizycznego, prezesem Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1961-1963) i członkiem Zarządu Głównego PTM. Laureat nagrody PTM im. Stanisława Zaremby (1956). Członek Wydziału Nauk Matematyczno-Przyrodniczych Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Redaktor „Prac Matematyczno-Fizycznych" (1949, 1951), członek komitetu redakcyjnego „Sprawozdań i Prac PTF". Doktor honoris causa Politechniki Łódzkiej. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Mieczysław Pożaryski

Ukończył Instytut Technologiczny w Petersburgu (1897) i Politechnikę Darmstadt (1899). Do końca życia, przez 45 lat, był wykładowcą elektrotechniki w Szkole Wawelberga i w PW i na kursach Towarzystwa Kursów Technicznych (TKT). Wieloletni redaktor naczelny „Przeglądu Elektronicznego" i „Wiadomości Elektrotechnicznych", autor licznych książek i podręczników, artykułów i referatów. Członek komitetu organizacyjnego Wystawy Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Warszawie (1936). Inicjator opracowania „Podręcznika inżyniera elektryka". Członek i rzeczoznawca Stowarzyszenia Techników Polskich. Współzałożyciel, pierwszy prezes SEP. Inicjator i współtwórca wielu prac fachowych SEP, przewodniczący Komisji Teletechnicznej, Komisji Piorunochronów i Komisji Norm Jasności SEP. Członek Stowarzyszenia Radiotechników Polskich, Rady Teletechnicznej przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów, współzałożyciel i członek zarządu Polskiego Towarzystwa Fizycznego, przewodniczący Sekcji Elektrotechnicznej Muzeum Techniki i Przemysłu, członek Komisji Miar Elektrycznych przy Głównym Urzędzie Miar, członek Warszawskiego Towarzystwa Politechnicznego. Doradca i rzeczoznawca. Członek honorowy SEP i Elektrotechnicznego Związku Czechosłowackiego (ESC). Wychowawca licznej kadry elektryków polskich. Jego imię otrzymało Technikum Elektrotechniczne w Zychlinie (1961) i ulica w Warszawie (Międzylesiu), przy której znajduje się Instytut Elektrotechniki i na jego gmachu tablica pamiątkowa z płaskorzeźbą profesora.

  Antoni Rogiński

Ukończył Instytut Technologiczny w Charkowie (1901), po czym odbył praktykę zawodową w dziedzinie silników parowych w USA i Francji. W latach 1904-1908 był kierownikiem działu budowy turbin parowych i turbogeneratorów w Fabryce Mechanicznej w Petersburgu, gdzie był pierwszym w Rosji konstruktorem turbiny parowej (1905) i turbogeneratorów. Za pionierskie prace w tym zakresie otrzymał patenty i nagrody. W latach 1908-1922 był profesorem termodynamiki i silników parowych w Instytucie Politechnicznym w Nowoczerkasku, gdzie też był dziekanem Wydziału Mechanicznego (1909-1911) i prezesem Komisji Budowlanej (1917-1919). Równocześnie pozostawał konsultantem Fabryki Mechanicznej w Petersburgu. W latach 1922-1924 był kierownikiem elektrowni dzielnicowej na Woli w Warszawie. W 1922 r. został profesorem urządzeń maszynowych na Wydziale Elektrycznym PW, gdzie prowadził wy­kłady z dziedziny kotłów parowych, silników cieplnych i urządzeń wodnych. Był też kierownikiem prac dyplomowych w tym zakresie. Po przejściu na emeryturę wskutek likwidacji jego Katedry w 1933 r, został sekretarzem generalnym Polskiego Komitetu Normalizacyjnego (PKN). Jako delegat PKN, był członkiem plenum Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego SEP i członkiem plenum Komisji Redakcyjnej Centralnej Komisji Normalizacji Elektrotechnicznej SEP. Działał w Kole Mechaników przy Stowarzyszeniu Techników Polskich w Warszawie. Wchodził w skład delegacji polskiej na kongres Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej (IEC) we Włoszech (1927). Pełnił funkcję rzeczoznawcy w zakresie silni­ków spalinowych, turbin parowych, turbozespołów i urządzeń maszynowych elektrowni w Izbie Przemysłowo-Handlowej w Warszawie. Był autorem poradnika pt. „Kreślenie techniczne" (1931, 1939). W „Przeglądzie Elektrotechnicznym" (1923) ogłosił artykuł o określaniu sprawności mechanicznej metodą samohamowania. Od 1926 r. był redaktorem pisma „Wiadomości Polskiego Komitetu Normalizacyjnego". Był członkiem Insty­tutu Naukowej Organizacji Pracy. Zmarł w latach okupacji niemieckiej w Opolu Lubelskim.

Tadeusz Schwartz

Po ukończeniu Politechniki Warszawskiej (1933) pracował w laboratorium probierczym Biura Znaku Przepisowego SEP. Po wojnie był przewodniczącym Komisji Przyrządów Grzejnych przy Centralnej Komisji Normalizacji Elektrotechnicznej SEP (1948-1949) i referentem działu ,Elektrotermia" - „Polskiego Słownika Elektrycznego (1950). Działał też w Centralnej Komisji Szkolnictwa Elektrotechnicznego SEP i Radzie Czasopism Elektrycznych SEP (1957-1959). Był w roku 1957 współzałożycielem Polskiego Komitetu Elektrotermii SEP i został przewodniczącym Sekcji Elektrostalownictwa tegoż komitetu. W Politechnice był założycielem i pierwszym kierownikiem Katedry Elektrotermii. Był również kierownikiem Zakładu Elektrotermii w Instytucie Elektrotechniki. Pierwszy przewodniczący Sekcji Przemian Elektrotermicznych w Komitecie Elektrotechniki PAN. Skarbnik Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. Redaktor działu „Elektrotermia" w ,Przeglądzie Elektrotechnicznym". Rzeczoznawca, autor wielu prac naukowych, publikacji i podręczników z dziedziny elek­trotermii, m. in. 2-tomowej książki pt. „Elektrotermia" (1950, 1953). Współautor referatu Podsekcji Elektrotechniki na I Kongresie Nauki Polskiej (1951) w Warszawie.

Zygmunt Skoczyński

Absolwent PW. Współorganizator budowy Instytutu Elektrotechniki, od 1947 roku pracownik, a od 1958 roku jego dyrektor naczelny, m. in. inicjator zbudowania tamże Stacji Wielkich Mocy i działu techniki numerycznej z ośrodkiem obliczeniowym i własną maszyną cyfrową. Równocześnie zajmował się pracą naukowo-dydaktyczną w Katedrze Sieci i Układów Elektroenergetycznych PW, gdzie przyczynił się do wprowadzenia techniki analogowej do obliczeń sieciowych. Z jego inicjatywy w 1949 r. zbudowano pierwszy w Polsce analizator sieciowy prądu stałego, pod jego kierunkiem dokonano obliczeń zwarciowych i następnie na analizatorze prądu zmiennego wykonano obliczenia rozpływów mocy, równowagi statycznej i dynamicznej układu energetycznego, co przyniosło mu w 1952 r. zespołową nagrodę państwową II stopnia. W roku 1955 otrzymał indywidualną nagrodę państwową III stopnia za monografię pt. „Zwarcia w' wysokonapięciowych układach elektroenergetycznych" (wyd. 1954), która była fundamentalnym dziełem jego pracy. Był on rzecznikiem nowoczesnych metod obliczeniowych w elektroenergetyce. Brał udział w pierwszych w Polsce zwarciowych próbach sieciowych, a także w opracowaniu koncepcji energetycznego układu zasilającego Warszawy. Opublikował wiele prac naukowych i artykułów. Dokonał przekładu na język polski pracy zbiorowej energetyków amerykańskich, wydanej pt. „Przesył i rozdział energii elektrycznej" (1951). Wspólnie z prof. P. J. Nowackim wydał książkę pt. „Zwarcia w wysokonapięciowych układach energoelektrycznych". Był członkiem Głównej Komisji Energetyki przy Komitecie Nauki i Techniki, wiceprzewodniczącym Komitetu Elektrotechniki PAN, członkiem rad naukowych Instytutu Elektrotechniki i Instytutu Energetyki, przewodniczącym Komitetu 13. Międzynarodowej Konferencji Wielkich Sieci Elektrycznych (CIGRE). Przewodniczący Sekcji Przemysłu Elektrotechnicznego SEP (1962-1964).

Leon Staniewicz

Ukończył uniwersytet oraz Instytut Elektrotechniczny w Petersburgu (1903). Był wykładowcą szkół średnich oraz instytutów: Politechnicznego, Elektrotechnicznego i Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, a także pro­fesorem i prorektorem Instytutu Elektrotechnicznego w Petersburgu, gdzie działał również bardzo aktywnie w tamtejszym środowisku polonijnym. Członek Sekcji Elektrotechnicznej polskiej Narady Ekonomicznej w Rosji (1917). Był kuratorem i członkiem honorowym Koła Elektryków Studentów PW, prezesem Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego, członkiem Polskiego Komitetu Wielkich Sieci Elektrycznych, Państwowej Rady Elektrycznej i Rady Technicznej Ministerstwa Komunikacji. Był też członkiem ANT, TNW i zastępcą prezesa Warszawskiego Towarzystwa Politechnicznego działającego przy Politechnice Warszawskiej. Autor wielu publikacji, książek i podręczników, w tym wielokrotnie wznawianej monografii pt. „Teoria prądów zmiennych". Przewodniczący komisji rzeczoznawców ekspertyzy i odbioru Transatlantyckiej Centrali Radiotelegraficznej w Warszawie (1923). Przewodniczący grupy elektrotechnicznej w Komisji Słownictwa Technicznego ANT. Redaktor księgi pamiątkowej pt. „Politechnika Warszawska 1915-1925". W 1932 r. otrzymał godność członka honorowego SEP. Zemerytowany na PW w 1933 r. wskutek zwinięcia jego katedry po podpisaniu protestu brzeskiego. Członek Zarządu (od 1934 r. Towarzystwa Przyjaciół Młodzieży Akademickiej. Po II wojnie światowej był profesorem Politechniki Gdańskiej.

  Włodzimierz Szumilin

Po ukończeniu PW (1928) był pracownikiem i dyrektorem technicznym Zjednoczenia Elektrowni Okręgu Radomsko-Kieleckiego (ZEORK), współtwórcą pierwszej polskiej linii 150 kV Mościce-Starachowice-Warszawa. W latach okupacji hitlerowskiej współdziałał w pracach konspiracyjnych SEP nad planem elektryfikacji Polski. Wykładowca PW od 1928 r., również podczas okupacji. Po wyzwoleniu organizator i wieloletni kierownik Katedry Sieci i Systemów Elektroenergetycznych PW, współorganizator i dyrektor naukowy Instytutu Elektrotechniki (1948-1950), wiceprzewod niczący Rady Naukowej Instytutu Energetyki. Od 1928 r. działacz SEP, m. in. współorganizator reaktywowania działalności SEP po wyzwoleniu i prezes SEP (1948-1949). Przewodniczący Polskiego Komitetu Wielkich Sieci Elektrycznych (1948-1976), wiceprzewodniczący i stały członek rady zarządzającej Międzynarodowej Konferencji Wielkich Sieci Elektrycznych (CIGR2), później jej przewodniczący honorowy. Członek Międzynarodowego Związku Wytwórców i Rozdzielców Energii Elektrycznej (UNIPEDE) i Światowej Konferencji Energetycznej (WEC). Członek Podsekcji Elektrotechniki na I Kongresie Nauki Polskiej (1951) w Warszawie. Wielce zasłużony w rozwoju elektroenergetyki polskiej.

  Wacław Szymanowski

Ukończył Politechnikę w Wiedniu (1923), Poświęcił się pracy naukowej w dziedzinie fizyki. Pracował w ośrodkach naukowych Stanów Zjednoczonych (1926-1929 Uniwersytet Michigan w Ann Arbor) oraz Związku Radzieckiego (1934-1937), gdzie m. in. pod kierunkiem słynnego uczonego S. J. Wawilowa (członka PAU) zajmował się badaniem luminescencji i był współtwórcą pierwszych fluorometrów. Był profesorem uniwersytetów w Pittsburgu (1942-1946) i Wrocławiu (1946-1948), zaś od 1948 r. w Politechnice Warszawskiej. Autor prac z biofizyki, optyki, elektroluminescencji i ultradźwięków, m. in. „Czas śmierci zwierząt, poddanych działaniu fal elektrycznych krótkich i jego zależność od natężenia pola i długości fali" („Sprawozdania PAU - 1933"). Inicjator utworzenia re­sortowego Głównego Instytutu Fizyki Technicznej w pomieszczeniach Katedry Fizyki i Katedry Radiologii na Wydziale Elektrycznym PW (1949­1951). Był ministrem poczt i telegrafów (1948-1955), ministrem łączności (1955-1956), posłem na Sejm Ustawodawczy PRL (1947-1952). Działacz władz naczelnych Stronnictwa Ludowego, następnie zaś Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, m. in. jako członek Naczelnego Komitetu ZSL. Był przedstawicielem ZSL w Uczelnianym Komitecie Frontu Jedności Narodu Politechniki Warszawskiej.

Roman Trechciński

Ukończył Instytut Elektrotechniczny w Petersburgu (1912), po czym pracował w tamtejszej fabryce telefonów. Po powrocie do Polski był długoletnim profesorem Politechniki Warszawskiej, kierownikiem Katedry Teletechniki i organizatorem Laboratorium Teletechnicznego. Opiekun Koła Elektryków Studentów PW. Członek komitetu organizacyjnego Wystawy Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Warszawie (1936). Był autorem wielu nowych pomysłów i wynalazków oraz artykułów z dziedziny telefonii i sygnalizacji ruchu kolejowego, m. in. w ramach współpracy z firmą szwedzką L. M. Ericsson. Doradca i rzeczoznawca. W latach okupacji hitlerowskiej działał na terenie PW, m. in. jako kie­rownik Szkoły Elektrycznej. Opracowywał nową metodę sygnalizacji bezpieczeństwa ruchu .pociągów na trasach kolejowych o dużym natężeniu kursowania pociągów; próby i doświadczenia w tym zakresie prowadził na liniach Elektrycznych Kolei ,Dojazdowych (EKD) pod Warszawą, głównie na trasie: Reguły-Tworki-Komorów (tzw. system RTK). Był członkiem ANT i TNW. Zamordowany przez Niemców w czasie Powstania Warszawskiego na terenie Politechniki Warszawskiej w sierpniu 1944.

Mieczysław Wolfke

Studiował na uniwersytetach w Leodium, Paryżu i Wrocławiu, gdzie rozpoczął pracę naukową. Od 1913 r. docent i wykładowca politechniki i uniwersytetu w Zurychu, od 1922 r. w Warszawie jako profesor fizyki doświadczalnej PW, gdzie w 1937 r. zapoczątkował organizację Instytutu Niskich Temperatur. Promotor kilku doktorantów-elektryków. Był Prezesem Polskiego Towarzystwa Fizycznego (1930-1934). Działał aktywnie w wolnomularstwie polskim i był wielkim mistrzem Wielkiej Loży Narodowej Polski (1931-1934). Uczestnik tajnego nauczania i ruchu oporu w latach okupacji hitlerowskiej. Twórca podstaw holografii. Specjalista badań kriogenicznych. Wspólnie z W. H. Keesomem opracował (1924) metodę zestalania helu oraz odkrył (1928) dwie odmiany ciekłego helu. Był członkiem ANT (1923), TNW (1927) i PAU (1932) oraz członkiem zarządu Warszawskiego Towarzystwa Politechnicznego. Ogłosił wiele publikacji, m. in.: „Uber die Mglichkeit der optischen Abbildung von Mollekular­gittern" (1920), „Zasady teorii ciepła" (1924), „Stała dielektryczna ciekłego helu" (1924), „Bomba atomowa" (1945). Zmarł nagle w czasie delegacji służbowej w Zurychu i tam został pochowany.

Stanisław Odrowąż-Wysocki

Wnuk stryjeczny Piotra Wysockiego - działacza ruchu narodowo-wyzwoleńczego. Ukończył Politechnikę w Darmstadt (1900), gdzie był przewodniczącym Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich. Później działał w Warszawskim Komitecie Robotniczym PPS, Warszawskim Okręgowym. Komitecie Robotniczym PPS, Komitecie Obywatelskim m. st. Warszawy m. in.. jako komisarz Straży Obywatelskiej i radny miejski. Więzień X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej (1901). Od 1908 był pomocnikiem kierownika, a od 1920 kierownikiem Elektrowni Tramwajowej w Warszawie, którą przebudował i rozbudował, m. in. łącząc ją linią kablową z elektrownią miejską. Był członkiem komisji rewizyjnej Polskich Zakładów Elektrycznych „Brown-Boveri" oraz członkiem Państwowej Rady Elektrycznej. Był niestrudzonym organizatorem i współuczestnikiem prac przepisowych i słownikowych w dziedzinie elektryki, przewodniczącym Centralnej Komisji Słownictwa Elektrycznego SEP (1923-1924), założycielem i pierwszym redaktorem „Przeglądu Elektrotechnicznego" {1919­-1921. W 1925 r. otrzymał godność honorowego członka korespondenta Elektrotechnicznego Związku Czechosłowackiego (ESC). Opracował i wydał wiele publikacji, m. in. „Urządzenia elektryczne do siły i światła" (1914, 1920, 1923), „Obliczanie przewodów elektrycznych" (1925), „Obliczanie słupów elektrycznych" (1927), „Słownik elektrotechniczny polsko­czesko-rosyjsko-francusko-angielsko-niemiecki" (1929). Pracę naukowo­dydaktyczną na Politechnice Warszawskiej łączył z pracą zawodową w Elektrowni Tramwajowej, przy której mieszkał i tam nagle zmarł.

Konstanty Żurawski

Ukończy/ Instytut Technologiczny w Petersburgu (1898) i Instytut Elek­trotechniczny w Lige (1899). Pracował w znanych firmach elektrotechnicznych: Oerlikon (Szwajcaria), AEG (Ryga) i Volta (Tallin) jako projek­tant i konstruktor maszyn elektrycznych i transformatorów. Zastępca prezesa Sekcji Elektrotechnicznej polskiej Narady Ekonomicznej w Rosji (1917). Był jednym z najdłużej pracujących profesorów Politechniki Warszawskiej (1919-1948), pedantycznym i niezwykle wymagającym egza­minatorem, zwanym w gwarze studenckiej „dziadem". Był autorem wielu prac, m. in. 3-tomowego podręcznika pt. „Maszyny elektryczne - teoria i budowa" (1923). Współtwórca przemysłu budowy maszyn. elektrycznych w Polsce, dyrektor techniczny Polskiego Towarzystwa Elektrycznego w Warszawie. Wychowawca licznej kadry inżynierów i naukowców przemysłu elektromaszynowego. Członek Komisji Maszyn Elektrycznych SEP, współzałożyciel, członek Komisji Rewizyjnej oraz członek czynny Wydziału Nauk Mechanicznych ANT. Przewodniczący Wydziału Nauk Technicznych (1950), członek Komisji Rewizyjnej (1931) i członek Zarządu (1949-1952) TNW. Był członkiem rady Polskiego Związku Przedsiębiorstw Elektrotechnicznych oraz komitetu organizacyjnego Wystawy Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Warszawie (1936). Rzeczoznawca Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie w zakresie produkcji maszyn elektrycznych. W 1930 r. doprowadził do zawarcia umowy handlowej z Niemcami w dziedzinie elektrotechniki.