|
Na Cabo Verde docierają niewielkie
grupy turystów, przede wszystkim z południa Europy, jednak nadal jest to miejsce
położone na uboczu głównych szlaków turystycznych. I na tym właśnie polega urok
Wysp, gdyż brak turystów pozwala wtopić się w lokalną społeczność i w pełni
zakosztować spokojnego życia z dala od cywilizacji. Mieszkańcy Wysp cechują się
poczuciem własnej tożsamości narodowej oraz odrębną kulturą, będącą mieszanką
wpływów portugalskich, afrykańskich, śródziemnomorskich i latynoamerykańskich.
Bardzo muzykalni, potrafią spontanicznie tańczyć i spiewać w lokalnych małych
barach, a nocne dyskoteki trwają najczęściej do świtu. To właśnie z jednej z
wysp Cabo Verde pochdzi Cesaria Évora.
Cabo Verde słynie z barwnych obchodów
karnawałowych, z ulicznymi paradami w miastach (Praia i Mindelo). Jest to jedno
z lepszych miejsc w Zachodniej Afryce do uprawiania trekkingu, windsurfingu i
nurkowania. Mieszkańcy są życzliwi i łatwo nawiązują kontakty, tak że turysta
szybko przestaje czuć się tam obco.
Cabo Verde można odwiedzać przez cały
rok, chociaż najniższe temperatury (nadal jednak powyżej 20 st. C) są tam
podczas naszej zimy. W okresie od sierpnia do października panuje na Wyspach
pora deszczowa. Opady są na ogół niewielkie i sporadyczne. Temperatura wody waha
się od około 20 do około 25 st. C w zależności od pory roku.
Mieszkańcy Cabo Verde są niezwykle
muzykalni, co zaowocowało stworzeniem przez nich kilku oryginalnych stylów
muzycznych: - morna ,coladeiras, funaná oraz zouk.
Ludność
401 tys. mieszkańców (2000).
Średnia gęstość zaludnienia 100 osób/km2. Przyrost naturalny: 22‰
(2000). Analfabetyzm: 28,4%. Skład etniczny: Mulaci (71%), Murzyni (28%),
Europejczycy (1%).
Religia: katolicy (98%),
protestanci (1%). Średnia długość życia: mężczyźni 65 lat, kobiety 72 lata.
Warunki naturalne
Powierzchnia wysp
wyżynno-górzysta, pochodzenia wulkanicznego, ze skalistym, klifowym wybrzeżem
i licznymi rafami koralowymi. Najwyższy szczyt Pico de Cano (2829 m n.p.m. na
wyspie Fogo). Rafy koralowe.
Klimat równikowy, gorący.
Średnia temperatura powietrza i suma opadów dla stolicy kraju wynosi: w styczniu
22°C i 0 mm, w lipcu 27°C i 105 mm.
Historia
Archipelag Wysp Zielonego
Przylądka został odkryty 1456 przez A. Cada Mosto, żeglarza włoskiego w służbie
portugalskiej. 1460 portugalscy żeglarze D. Gomes i A. Nola dostrzegli i nazwali
bezludne wówczas wyspy Maio i São Tiago. 1462 na São Tiago wylądowali pierwsi
osadnicy, którzy założyli tam miasto Ribeira Grande. 1494 kolonia brytyjska.
Szybko rozwijające się miasto,
wielki ośrodek handlu niewolnikami, stało się celem licznych ataków ze strony
piratów (1541), Anglików (1585, 1592) i Francuzów. Po francuskim ataku w 1712
Ribeira Grande wyludniło się i utraciło znaczenie. Po 1876 całkowicie ustał
handel niewolnikami, doprowadzając do ostatecznego upadku miasta.
Pod koniec XIX w. w Mindelo na
São Vicente ulokowano port bunkrowy i stację kablowej łączności podmorskiej.
1951 zmieniono status wysp, które z kolonii przekształcono w portugalską
prowincję zamorską.
1961 mieszkańcy Zielonego
Przylądka otrzymali obywatelstwo portugalskie. Mimo liberalnej polityki byłej
metropolii rosła liczba zwolenników ruchu niepodległościowego, który
reprezentowała wspólna dla
Gwinei Bissau i Zielonego Przylądka partia PAIGC
(Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Zielonego Przylądka).
1975 wyspy otrzymały pełną
suwerenność, na pierwszego prezydenta wybrano
A. Pereirę. 1981 z PAIGC wyłoniła się odrębna partia
PAICV (Afrykańska Partia Niepodległości Zielonego Przylądka), która do 1990
niepodzielnie rządziła krajem.
Dzięki postępującym procesom
demokratyzacyjnym w 1991 doszło do pierwszych wolnych wyborów parlamentarnych
i prezydenckich. W ich wyniku władzę przejął MPD (Ruch na Rzecz Demokracji),
a na prezydenta wybrany został Antonio Mascarenhas Monteiro.
Ustrój
Republika wielopartyjna
z jednoizbowym parlamentem - Narodowe Zgromadzenie Ludowe z 72 miejscami
(członkowie wybierani na pięcioletnią kadencję).
Gospodarka
Gospodarka oparta na
rolnictwie. Użytki rolne stanowią 16% powierzchni. Uprawia się: kukurydzę, palmę
kokosową, trzcinę cukrową, bataty, tytoń, banany, kakaowiec. Hodowla trzody
chlewnej, bydła. Rybołówstwo. Eksploatacja soli z wody morskiej oraz skał
wulkaniczych do budownictwa.
Dochód narodowy na jednego
mieszkańca 1 500 USD (1999). Inflacja 5% (1999). Zadłużenie zagraniczne 220 mln
USD (1998). Struktura zatrudnienia: rolnictwo - 44%, usługi - 39%, przemysł -
17%. Handel zagraniczny: eksportuje się głównie: banany (37%), tuńczyki (34%),
langusty (9%), natomiast importuje się żywność (27%), maszyny (16%), statki
(12%). Głównymi partnerami handlowymi są: Portugalia, Hiszpania, Francja,
Holandia, Japonia. Obroty z zagranicą w 1999 – eksport: 38 mln USD, import: 225
mln USD.
Praja, Praia,
stolica
Republiki Zielonego Przylądka, na południowym wybrzeżu
wyspy São Tiago (Wyspy
Podwietrzne w archipelagu Wysp Zielonego Przylądka). 62
tys. mieszkańców (1990).
Centrum gospodarcze
i polityczne kraju. Zakłady przemysłu spożywczego (przetwórstwo ryb i płodów
rolnych). Największy port handlowy i rybacki. Port lotniczy.
|
