|
|
DOKTORATY I HABILITACJE |
|
Kazimierz Kolbiński, Marek Lepa
DOKTORATY
Od początku działalności Politechniki Warszawskiej, tj. od 1915 r. do wojny 1939
r., profesorowie Politechniki byli w większości wychowankami politechnik
zagranicznych, którzy następnie przed powrotem do Polski przeszli przez praktyki
przemysłowe, zajmując poważne stanowiska w przemyśle zagranicznym, a często
również i w Polsce.
Profesorowie z doktoratami byli wyjątkami - teoretycy, fizycy lub matematycy. Do
nich należał prof. Leon Staniewicz, który poświęcił się teorii i dydaktyce,
prof. Mieczysław Wolfke - fizyk-badacz, prof. Juliusz Rudnicki -
matematyk-dydaktyk, wreszcie najmłodszy, prof. Witold Pogorzelski - matematyk,
również dydaktyk. Doktoraty robiono na ogół w Polsce z przedmiotów
humanistycznych lub matematyczno-fizycznych, w technice spotykało się je bardzo
rzadko.
W takim stanie rzeczy nie było specjalnej atmosfery, która spowodowałaby dążność
studentów do robienia doktoratów, tym bardziej że gospodarka narodowa czekała na
nich, by uzupełnić swe skromne kadry techniczne.
Skutkiem tego w okresie do wojny 1939 r. doktoraty uzyskało 12 osób, w tej
liczbie 8 wychowanków Politechniki, którzy w okresie późniejszym poświęcili się
pracy naukowej. Dodać tu można, że wykonywanie doktoratu wymagało na ogół dobrej
sytuacji finansowej doktoranta, a wszystkie prace doktorskie były na wysokim
poziomie i wymagały dużego nakładu pracy i czasu.
Pierwszymi doktorantami Wydziału Elektrycznego byli: prof. dr Janusz Groszkowski,
pierwszy student Wydziału z roku 1915 i absolwent w pierwszej grupie absolwentów
w roku akademickim 1921/1922 oraz Feliks Brudecki - był to rok akademicki
1927/1928. Ostatnim przed wojną doktorantem był Andrzej Jellonek - w roku
akademickim 1938/1939.
Po wojnie, do 1952 r. zarejestrowano 12 doktoratów. W tej liczbie były doktoraty
przygotowane w latach wojennych przez tych, którzy z tych czy innych powodów
mogli spokojnie pracować i uratować swoje prace, a po wojnie doprowadzić do
obrony swoich prac doktorskich.
5.19. Obrona pracy doktorskiej mgr. inż. A. Smolińskiego, 18.7.1945 r. (w wypalonym gmachu Elektrotechniki PW). Od prawej: prof. Bolesław Jabłoński, prof. Mieczysław Wolfke, prof. Włodzimierz Szumilin, Rektor prof. Edward Warchałowski, prof. Konstanty Żórawski, prof. Janusz Groszkowski |
5.20. Obrona pracy doktorskiej mgr. inż. Bohdana Walentynowicza w sali Senatu PW, 1963 r. Od prawej: Witold Kotowski (w głębi), Wacław Szymanowski, Jacek Wojtowicz, Stanisław Bolkowski, ..., Kazimierz Szpotański |
5.21. Wręczenie dyplomu dr. n.t. mgr. inż. Stanisławowi Bolkowskiemu przez Rektora PW prof. Dionizego Smoleńskiego, Promotor prof. Tadeusz Cholewicki |
5.22. Obrona pracy doktorskiej mgr. inż.
Stanisława Kiersztyna w 1971 r. |
Pierwszym doktorem po II wojnie światowej był późniejszy prof. Adam Smoliński
(rys.. 5.19).
Od 1952 do 1958 r., tj. do wydania Ustawy z roku 1958 o szkołach wyższych
wykonano 7 doktoratów i 7 aspirantur. Ustawa z roku 1958 spowodowała gwałtowne
zwiększenie liczby doktorantów - W ciągu 5 lat - do roku 1964 zarejestrowano juz
46 doktoratów (rys 5 20, 5 21, t22). Zwiększenie liczby doktorantów było
wynikiem zezwolenia na wykonywanie doktoratów przez inżynierów, wprowadzenie
wymogów robienia doktoratów dla pracowników Uczelni (asystentów), a również
żądanie do awansów profesorskich legitymowania się określoną liczbą funkcji
promotorów prac doktorskich. Na pewno musiało to wpłynąć na poziom i wartość
prac w stosunku do prac dawnieszych (prace doktorskie z niektórych uczelni
wywołały ostrą i często ośmieszającą krytykę w prasie). Tendencja wzrostu liczby
prac doktorskich na Wydziale panowała nadal. Po II wojnie światowej do 1980 r.
ogólna liczba prac doktorskich wyniosła 267. Kilku absolwentów Wydziału
otrzymało doktoraty h.c. Jest wśród nich prof. J. Groszkowski, którego dyplom
doktora h.c. nadany w 1962 r. przedstawia rys. 5.23.
Do 1939
r. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej uzyskano 11 habilitacji.
Pierwszą habilitację wykonał w roku akademickim 1923/1924 prof. Roman Podoski
pionier trakcji elektrycznej w Polsce. Dalsi habilitanci przeważnie nie byli
absolwentami Wydziału Elektrycznego PW. Pierwszym absolwentem Wydziału
Elektrycznego, który uzyskał habilitację w roku akademickim 1928/1929 był prof.
Janusz Groszkowski. Do roku 1939 habilitacje wykonało jeszcze trzech absolwentów
Wydziału Elektrycznego - w roku akademickim 1939/1937 Józef Pawlikowski, w
1937/1938 Samuel Dunikowski, i Janusz Lech Jakubowski.
Po roku 1945, w latach 1945-1952 uzyskano cztery habilitacje, z których jedna
była absolwenta Wydziału Elektrycznego Ignacego Maleckiego - w 1946 r. W latach
1959-1969 (pięćdziesięciolecie Politechniki Warszawskiej) i do powstania
Wydziału Łączności uzyskano 5 habilitacji. Z uzyskujących je osób tylko prof.
Tadeusz Kaczorek pozostał na Wydziale Elektrycznym. Dalsze lata przynoszą wzrost
liczby habilitacji i w latach 1945-1981 ogółem było ich 43, w tej liczbie
większość już absolwentów Wydziału (tabl. 5.3).
T a b l i a 5. 3. Wykaz osób, które uzyskały
habitacje
na Wydziale Elektrycznym Politechniki. Warszawskiej
Lata 1921-1939
1.Roman Podoski 1923/1924 2.Feliks Wiśniewski 1925/1926 3.Wacław Werner 1926/1927 4.Janusz Groszkowski 1928/1929 5.Jan Obrąpalski 1929/1930
|
6. Stanisław Landau-Ziemecki 1930/1931 7. Józef Mazur 1931/1932
8. Józef Pawlikowski 1936/1937
|
Lata 1945—1981
1. Witold Majewski 1945 |
23. Waldemar Kwiatkowski 1971 |