DOKTORATY I HABILITACJE

 

 

 

Kazimierz Kolbiński, Marek Lepa

 

DOKTORATY
Od początku działalności Politechniki Warszawskiej, tj. od 1915 r. do wojny 1939 r., profesorowie Politechniki byli w większości wychowankami politechnik zagranicznych, którzy następnie przed powrotem do Polski przeszli przez praktyki przemysłowe, zajmując poważne stanowiska w przemyśle zagranicznym, a często również i w Polsce.
Profesorowie z doktoratami byli wyjątkami - teoretycy, fizycy lub matematycy. Do nich należał prof. Leon Staniewicz, który poświęcił się teorii i dydaktyce, prof. Mieczysław Wolfke - fizyk-badacz, prof. Juliusz Rudnicki - matematyk-dydaktyk, wreszcie najmłodszy, prof. Witold Pogorzelski - matematyk, również dydaktyk. Doktoraty robiono na ogół w Polsce z przedmiotów humanistycznych lub matematyczno-fizycznych, w technice spotykało się je bardzo rzadko.
W takim stanie rzeczy nie było specjalnej atmosfery, która spowodowałaby dążność studentów do robienia doktoratów, tym bardziej że gospodarka narodowa czekała na nich, by uzupełnić swe skromne kadry techniczne.
Skutkiem tego w okresie do wojny 1939 r. doktoraty uzyskało 12 osób, w tej liczbie 8 wychowanków Politechniki, którzy w okresie późniejszym poświęcili się pracy naukowej. Dodać tu można, że wykonywanie doktoratu wymagało na ogół dobrej sytuacji finansowej doktoranta, a wszystkie prace doktorskie były na wysokim poziomie i wymagały dużego nakładu pracy i czasu.
Pierwszymi doktorantami Wydziału Elektrycznego byli: prof. dr Janusz Groszkowski, pierwszy student Wydziału z roku 1915 i absolwent w pierwszej grupie absolwentów w roku akademickim 1921/1922 oraz Feliks Brudecki - był to rok akademicki 1927/1928. Ostatnim przed wojną doktorantem był Andrzej Jellonek - w roku akademickim 1938/1939.
Po wojnie, do 1952 r. zarejestrowano 12 doktoratów. W tej liczbie były doktoraty przygotowane w latach wojennych przez tych, którzy z tych czy innych powodów mogli spokojnie pracować i uratować swoje prace, a po wojnie doprowadzić do obrony swoich prac doktorskich.

 

 

5.19. Obrona pracy doktorskiej mgr. inż. A. Smolińskiego, 18.7.1945 r. (w wypalonym gmachu Elektrotechniki PW).

Od prawej: prof. Bolesław Jabłoński, prof. Mieczysław Wolfke, prof. Włodzimierz Szumilin, Rektor prof. Edward Warchałowski, prof. Konstanty Żórawski, prof. Janusz Groszkowski

 

5.20. Obrona pracy doktorskiej mgr. inż. Bohdana Walentynowicza w sali Senatu PW, 1963 r.

Od prawej: Witold Kotowski (w głębi), Wacław Szymanowski, Jacek Wojtowicz, Stanisław Bolkowski, ..., Kazimierz Szpotański

 

5.21. Wręczenie dyplomu dr. n.t. mgr. inż. Stanisławowi Bolkowskiemu przez Rektora PW prof. Dionizego Smoleńskiego, Promotor prof. Tadeusz Cholewicki

 

5.22. Obrona pracy doktorskiej mgr. inż. Stanisława Kiersztyna w 1971 r.
Od prawej: prof. Władysław Lech, dr Stanisław Kiersztyn, prof. Jerzy Kryński

Pierwszym doktorem po II wojnie światowej był późniejszy prof. Adam Smoliński (rys.. 5.19).
Od 1952 do 1958 r., tj. do wydania Ustawy z roku 1958 o szkołach wyższych wykonano 7 doktoratów i 7 aspirantur. Ustawa z roku 1958 spowodowała gwałtowne zwiększenie liczby doktorantów - W ciągu 5 lat - do roku 1964 zarejestrowano juz 46 doktoratów (rys 5 20, 5 21, t22). Zwiększenie liczby doktorantów było wynikiem zezwolenia na wykonywanie doktoratów przez inżynierów, wprowadzenie wymogów robienia doktoratów dla pracowników Uczelni (asystentów), a również żądanie do awansów profesorskich legitymowania się określoną liczbą funkcji promotorów prac doktorskich. Na pewno musiało to wpłynąć na poziom i wartość prac w stosunku do prac dawnieszych (prace doktorskie z niektórych uczelni wywołały ostrą i często ośmieszającą krytykę w prasie). Tendencja wzrostu liczby prac doktorskich na Wydziale panowała nadal. Po II wojnie światowej do 1980 r. ogólna liczba prac doktorskich wyniosła 267. Kilku absolwentów Wydziału otrzymało doktoraty h.c. Jest wśród nich prof. J. Groszkowski, którego dyplom doktora h.c. nadany w 1962 r. przedstawia rys. 5.23.

 

HABILITACJE

Do 1939 r. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej uzyskano 11 habilitacji.
Pierwszą habilitację wykonał w roku akademickim 1923/1924 prof. Roman Podoski pionier trakcji elektrycznej w Polsce. Dalsi habilitanci przeważnie nie byli absolwentami Wydziału Elektrycznego PW. Pierwszym absolwentem Wydziału Elektrycznego, który uzyskał habilitację w roku akademickim 1928/1929 był prof. Janusz Groszkowski. Do roku 1939 habilitacje wykonało jeszcze trzech absolwentów Wydziału Elektrycznego - w roku akademickim 1939/1937 Józef Pawlikowski, w 1937/1938 Samuel Dunikowski, i Janusz Lech Jakubowski.
Po roku 1945, w latach 1945-1952 uzyskano cztery habilitacje, z których jedna była absolwenta Wydziału Elektrycznego Ignacego Maleckiego - w 1946 r. W latach 1959-1969 (pięćdziesięciolecie Politechniki Warszawskiej) i do powstania Wydziału Łączności uzyskano 5 habilitacji. Z uzyskujących je osób tylko prof. Tadeusz Kaczorek pozostał na Wydziale Elektrycznym. Dalsze lata przynoszą wzrost liczby habilitacji i w latach 1945-1981 ogółem było ich 43, w tej liczbie większość już absolwentów Wydziału (tabl. 5.3).

 

T a b l i a 5. 3. Wykaz osób, które uzyskały habitacje
na Wydziale Elektrycznym Politechniki. Warszawskiej

Lata 1921-1939

 

1.Roman Podoski 1923/1924

2.Feliks Wiśniewski 1925/1926

3.Wacław Werner 1926/1927

4.Janusz Groszkowski 1928/1929

5.Jan Obrąpalski 1929/1930

 

 

6. Stanisław Landau-Ziemecki 1930/1931

7. Józef Mazur 1931/1932

8. Józef Pawlikowski 1936/1937
9. Samuel Dunikowski 1937/1938
10. Janusz Lech Jakubowski 1937/1938
11. Józef Lenartowicz 1937/1938

 

 

Lata 1945—1981

 

1. Witold Majewski 1945
2. Ignacy Malecki 1946
3. Bolesław Jabłoński 1947
4. Józef Roliński 1947
5. Franciszek Sondij 1983
6. Kazimierz L. Szymański 1963
7. Tadeusz Kaczorek 1964
8. Eudokia Ostaszewska 1984
9. Konstanty Wołkowiński 1984
10. Stefan Bernas 1966
11. Eugeniusz Koziej 1966
12. Edmund Lipiński 1966
13. Zbigniew Ciok 1967
14. Karol Wajs 1967
15. Mieczysław Banach 1968
16. Tadeusz Bełdowski 1968
17. Jerzy Owczarek 1969
18. Jerzy Bąk 1969
19. Antoni Woźniak 1969
20. Kazimierz Auleytner 1970
21. Jan Maksymiuk 1970
22. Jerzy Hołubiec 1971

23. Waldemar Kwiatkowski 1971
24. Andrzej Lelakowski 1971
25. Jerzy Pustota 1971
26. Ryszard Matla 1972
27. Jerzy Grzymała-Busse 1972
28. Szczęsny Kujszczyk 1972
29. Mieczysław Hering 1973
30. Janusz Sawicki 1975
34. Romuald Kosztaluk 1976
32. Tadeusz Kaczmarek 1976
33. Kazimierz Mikołajuk 1977
34. Tadeusz Burakowski 1977
35. Włodzimierz Koczara 1977
36. Stanisław Urbański 1977
37. Jacek Czajewski 1978
38. Janusz Jaworski 1978
39. Antoni Dmowski 1979
40. Jerzjj Niebrzydowski 1979
41. Roman Nadolski 1980
42. Stanisław Osowski 1981
43. Zdobysław Flisowski 1981